Ons verhaal over Djana.... van vier pootjes naar 3 pootjes
Djana, ze wordt deze zomer 9 jaar, een leuke, gezonde Fila dame. De snelste van onze roedel, waakzaam en niet bepaald vriendelijke naar mensen buiten om ons gezin.
Ze is 3 en half jaar geleden mama geworden van een super mooi nestje en dan kom je na lang tobben voor een moeilijke keuze te staan.
Het begon allemaal in november 2019 met een trauma, een open wond ter hoogte van haar linker elleboog met als gevolg een fikse ontsteking , ze heeft een tijdje mank gelopen, met de nodige medicatie is de wond gesloten en is ze weer normaal gaan lopen. Ze was weer beter.....
Maar niets bleek minder waar, in december begon de ontsteking weer opnieuw, zo erg dat de oude wond weer open ging en ze begon opnieuw mank te lopen.
X-ray gemaakt van haar elleboog maar niets bijzonders aan te zien. Dus weer aan de medicatie, dit keer een ander soort. De wond sloot zich weer maar Djana bleef manken en had pijn.
Omdat het niet verbeterde door de medicatie, ze pijn bleef houden en maar linker voorpoot niet meer gebruikte hebben we besloten om weer opnieuw een X-ray te maken. Buiten enkel weken gelden was er nu wel iets te zien op de foto, Djana haar bot was inmiddels aangetast (Bacterie), besloten was om naar aanleiding van de X-ray ook een echo te maken om te kijken hoe het maar haar pezen was. Er was duidelijk te zien op de Echo dat de pees was afgebroken, als het wareb door gerot door de bacterie. Dat was ook de reden dat ze geen gebruik maar maakte van haar voorpoot.
Djana ging op dit moment enkel of naar buiten voor haar behoefte en verder lag ze veel op de bank.
Nu moesten we uitzoeken wat de mogelijkheden waren.
* Verdere medicatie = Geen optie
* Pees terug aanhechten = Moet de hond zeer lang totale rust houden en de poot totaal niet belasten en dan is het de vraag of dit ook geneest en de aantasting bot blijft dus geen optie
* Gewricht vastzetten zodat de poot belast zou kunnen worden = wordt afgeraden zowel door Universiteit Gent als eigen dierenarts dus geen optie
* Brace = schuren op de wond blijft gevoelig, pijn blijft en aantasting bot blijft, dus geen optie
Dan blijven er uiteindelijk 2 optie over: inslapen of amputatie.
Voor ons was wel al snel duidelijk dat inslapen eigenlijk geen optie was. Djana is verder een gezonde hond.
We hebben ons goed laten voorlichten door onze dierenarts en we zijn in contact gekomen met andere "Lotgenoten" Ook voor grote honden is het een oplossing die heel goed haalbaar is voor de hond.
Bij een voorpoot komt het gewicht wel veel op de nog goed poot, dus is het wel noodzakelijk om haar zo licht mogelijk in gewicht te houden.
Mede door de aantasting is er besloten om niet alleen haar voorpoot maar ook haar schouder te amputeren.
Alles is dan in een snel tempo gegaan, 13 februari heb ik haar binnen gebracht voor de amputatie, huilerig en zenuwachtig.
Tenslotte is dit onomkeerbaar..... je vraagt je af... is dit de goede beslissing voor Djana?
Ik heb haar gebracht en gewacht tot de narcose werkte en ze haar meenemen naar de operatie kamer.
Het wachten was begonnen, de dierenarts zou bellen als ze klaar waren met de amputatie.
Wat moet je verwachten, normaal lopen ze zelf eind de dag weer naar buiten.....
Iets na het middag uur werd ik belt, alles was goed gegaan, niet al te veel bloed verloren en moesten op het wakker worden wachten. Ze hebben mij deze foto gestuurd zodat ik niet te veel zou schrikken als ik haar zou ophalen, want de ervaring geeft dat de baasjes bij het ophalen emotioneel zijn. En ik moet toegeven dat ik echt heb gehuild toen ik deze foto zag, de wond/hechting was echt veel groter dan ik had verwacht. Nu was het wachten tot ze wakker genoeg was en ik haar kon ophalen. Ondertussen vraag je je zelf af hoe Djana hier zelf op reageert, sommige hebben heel veel pijn, of raken een soort van depressief.
Rond half vier was ze wakker genoeg, ze moest nog een paar injecties hebben maar daar gingen ze mee wachten tot ik er was, ook al had ze haar korf om wilden de het niet riskeren dat ze zich zelf pijn zou doen.
Ik deed haar deur van haar kenneltje open en en ja hoor ze stapte er zelf uit, is ook zlef naar de bus gelopen en er zelf ingeklommen.
Wat een opluchting.... Maar nu gaat het pas beginnen....
Op dit moment zijn we 3 weken verder en is het echt niet makkelijk gegaan.
Djana heeft de eerste dagen nog gegeten en is daarna gestopt en tot aan vandaag eet ze bijna niet tot niets. Eerst zijn we gestopt met de pijnstilling waar haar maag niet tegen kon, andere pijnstilling, ook moeten stoppen. Dan geen pijnstilling.
Na een week begon ze uit het niets te gillen dus ook vanuit haar slaap, ging door merg en been. Dat heeft gelukkig niet erg lang geduurd, wel 3 weken aanmodderen met eten, van alles geprobeerd, uiteindelijk voor de voedingstoffen binnen te krijgen een soort astronautenvoer wat we met een met een grote spuit in haar bek geven.
Wond dat ze een beetje open had gekrabd en opnieuw moest worden opgeruwd en gehecht, 2x bloedafname voor te kijken of ze haar bloedlichaampjes weer op pijl ging krijgen. Extra injecties met vitamine B12 en ijzer, injectie cortisone waarna ze weer 1 dag ging eten.
Vandaag zijn de laatste hechtingen eruit gegaan, weer begonnen met de maag medicatie (waar ik eerder met gestopt was) en totaal 4 cortisone injecties, 1 gegeven bij de dierenarts en de overige geef ik thuis. Hopelijk gaat ze hierna weer eten want na bij 10 kilo lichter mag het wel weer.
We hebben wel besloten om haar niet te veel aan te laten komen, te veel gewicht zal snellere slijtage geven op haar andere voorpoot.
Eerste dagen thuis
Tweede week en helemaal blij met haar nieuwe kussen
Het lopen gaat steeds beter
11-03-2020
Na het laatste dierenarts bezoek is er wel weer iets veranderd, door de injecties is ze weer wat gaan eten, enkel kippenmaagjes en af en toe een brokje. Het geeft niet wat ze eet...als ze maar eet.
Inmiddels is Djana ook weer samen met haar vriendinnetje/zusje Diva, in het begin ging het moeizaam, maar het gaat steeds beter, ik denk dat het nu de tijd is dat alles weer wat "normaal' gaat worden voor Djana.
Zo ook haar eerste echte uitje na de operatie, naar het strand, de auto heel dicht geparkeerd zodat ze niet al moe was voor ze op het stand kon lopen.
Ze vind het super, ging zelf een soort van rennen. Wel erg snel moe, ze zal ook hierin haar weg moeten vinden en moeten ondervinden hoe ze het beste kan lopen.
Voor het eerst heb ik weer goede moed, er zijn echt periodes geweest dat ik mij afvraagde of het niet beter was geweest om haar te laten gaan.
Nu gaan we stapje voor stapje vooruit en hopen dat ze een mooi en gezond leventje te gemoed gaat.
Over een paar weekjes geven we een nieuwe update, ik heb dit geschreven omdat er misschien nog meer baasjes zijn dier hier voor komen te staan en ik ook veel vragen had en blij was dat iemand zijn ervaringen met mij kon delen. Dank je wel Marian Joustra voor het delen van jou ervaringen en met mede leven achteraf.